Iets wat we deze week in "Connecting the Dots" hebben geschreven, is onze overtuiging dat centrale banken stilletjes een hoger inflatiedoel hebben geaccepteerd. Daarom heeft de Bank of England vorige week de rente verlaagd, ondanks de verwachting dat de inflatie in september op 4% zou uitkomen, het dubbele van het doel. De Fed bereidt ook een renteverlaging in september voor als reactie op de recente zwakte op de arbeidsmarkt, ondanks dat JPow erkent dat het inflatiegedeelte van het mandaat verder weg is dan het inflatiegedeelte. (Om die reden, denk niet dat de CPI van vandaag zo belangrijk is, aangezien de Fed zich meer zorgen maakt over de arbeidsmarkt en omdat dit onuitgesproken hogere inflatiedoel bestaat.) Een zin die we vaak gebruiken, is dat centrale banken en overheden proberen "de schuld weg te inflateren." Er zijn enkele vragen over wat we daarmee bedoelen, dus een uitleg 👇 "De schuld weg inflateren" is de opzettelijke daad van het nastreven van inflatie om de "reële" schuldenlast te verminderen. Wanneer het algemene prijsniveau stijgt (inflatie), dan daalt de koopkracht van geld, wat de waarde van de binnenlandse valuta vermindert. Het nominale niveau van de schuld verandert niet (als we de inflatiegerelateerde schuld voor nu vergeten). Dus de "reële waarde" van die schuld in termen van wat het monetaire waarde nu waard is in de economie, valt daardoor 📉. Evenzo, aangenomen dat het outputniveau constant blijft, stijgt met inflatie de nominale waarde van die output, d.w.z. de nominale BBP stijgt 📈. Daarom begint de schuld/BBP-verhouding, gegeven dat de schuld vast is en niet stijgt in lijn met de inflatie, te dalen. Dit maakt het gemakkelijker om de schuld te bedienen en terug te betalen. Dus je kunt zien waarom het aantrekkelijk is om inflatie hoger te laten lopen, zolang je dit kunt doen zonder dat de markten volledig het vertrouwen in de waarde van de valuta verliezen. Het spel is om langzaam de waarde van de valuta te verlagen, zodat het subtiel genoeg is dat niemand het opmerkt. Er is ook een andere aantrekkelijke manier om de "reële" schuldenlast te verminderen. Als niet alleen de algemene prijzen in de economie stijgen, maar ook de activa-waarden. Net als een huishouden of een bedrijf, hebben overheden een balans. Er is de schuld- of verplichtingenkant (wat ze verschuldigd zijn) en de activakant (wat ze bezitten). Faillissement treedt op wanneer de waarde van je activa onder de waarde van je schuld/verplichting valt. Als je vervolgens zonder contant geld komt te zitten om de schuld te bedienen, heb je niet voldoende activa om te verkopen om de schuld terug te betalen. Dus er is een enorme prikkel voor overheden en centrale banken om de waarde van activa in de economie te verhogen ten opzichte van de schuld om ook de schuldenlast en de schijnbare "gezondheid" van de balans te verminderen. Dus ze willen hogere algemene prijsstijgingen in de economie en ook hogere activa-waarden om de reële schuldenlast te verminderen. Of anders gezegd, om "de schuld weg te inflateren." De TLDR hiervan is dat ze de nominale waarde van de valuta waarin de schuld is verschuldigd, verlagen om het gemakkelijker te maken om terug te betalen. Als je activa bezit, ben je waarschijnlijk onverschillig tegenover dit, omdat je rijkdom wordt ondersteund door de nominale waarde van die activa die stijgt. Inderdaad, je wordt in dit scenario aangemoedigd om schulden aan te gaan om activa te kopen, aangezien de reële waarde van de schuld daalt terwijl de reële activa-waarde stijgt. Als je geen activa bezit en alleen de valuta via je afgesproken arbeidsovereenkomst (en contant geld op de bank) hebt, dan daalt de waarde van je werk en werkgelegenheid simpelweg elk jaar met de snelheid van deze waardevermindering. Je profiteert dan niet van het feit dat de reële waarde van je schulden daalt, omdat de reële waarde van het geld dat je verdient om de schuld af te betalen ook daalt. Ondertussen, als je ernaar streeft om een activa zoals een huis te bezitten, stijgt die activa-waarde in hetzelfde tempo als je contant geld en inkomsten dalen. Heel eenvoudig, dat is het proces dat de steeds groter wordende ongelijkheidskloof aandrijft. Stijgende overheidschuldniveaus en het daaropvolgende monetair beleid om "de schuld weg te inflateren."