W ciągu ostatnich 4 miesięcy wygłaszałem tę tyradę na żywo lub w grupowych czatach kilka razy, ale dzisiejszy drop @goodalexander skłonił mnie do sformalizowania moich myśli. COVID i dolarowy młot Pandemia COVID-19 zainicjowała jedną z najbardziej agresywnych ekspansji monetarnych i fiskalnych w historii USA. Między lutym 2020 a początkiem 2022 roku USA zwiększyły swoją podaż pieniądza M2 o ponad 40%, wprowadzając biliony dolarów płynności do systemu finansowego za pomocą czeków stymulacyjnych (~814 miliardów USD), Programu Ochrony Wynagrodzeń (ponad 800 miliardów USD) oraz ratunków dla korporacji. Chociaż zadeklarowanym celem była stabilizacja krajowa, globalne konsekwencje były głębokie. Duża część tej nowej płynności wróciła na amerykańskie rynki finansowe poprzez re-hypotekację za pośrednictwem dużych instytucji, funduszy hedgingowych i międzynarodowych kontrahentów. Rezultat: boom na aktywa skoncentrowany w USA, ale także globalny szok inflacyjny. Ponieważ tak wiele krajów pozostaje strukturalnie uzależnionych od dolara, poprzez fakturowanie handlowe, rezerwy walutowe, wycenę towarów i długi denominowane w USD, ten wzrost płynności eksportował inflację za granicę. Waluty rynków wschodzących załamały się pod podwójnym ciężarem odpływów kapitału i rosnących zobowiązań w dolarach. Kraje takie jak Argentyna, Turcja, Egipt i Sri Lanka doświadczyły dwucyfrowych deprecjacji walut i niekontrolowanej inflacji CPI (IMF WEO). Termin „dolarowy młot” opisuje tę pętlę sprzężenia zwrotnego. Ekspansja monetarna USA zwiększa globalną płynność dolara. Kapitał goni za amerykańskimi aktywami. Rynki wschodzące stają w obliczu odpływów, presji walutowej i inflacji importowej. Odpowiedzi polityczne za granicą opóźniają się lub zawodzą. Dolar umacnia się jeszcze bardziej. Krótko mówiąc, USA eksportowały inflację i importowały wzrost cen aktywów.