Nie martwię się teraz zbytnio o fragmentację stablecoinów. Moje większe obawy to: • Ryzyko regulacyjne: stablecoiny przynoszące zyski znajdują się w niejasnych wodach prawnych, szczególnie w USA. • Zależność od zysku: jeśli stopy zwrotu z obligacji skarbowych spadną, modele subsydiów się załamują. • Ryzyko centralizacji: poleganie na jednym emitencie (lub BUIDL BlackRock) tworzy nowe punkty zatorowe. Z drugiej strony, te ruchy łamią monopol Circle i Tether i przekierowują przepływy przychodów z powrotem do ekosystemów. Dwa modele, które mamy teraz, to USDH Hyperliquid i USDm MegaETH. Dla Hyperliquid to wyraźne zwycięstwo. Mają ponad 5 emitentów, z których każdy stara się przebić innych. Którykolwiek emitent wygra, część zysku zostanie przekierowana z powrotem do jego społeczności. Dla MegaETH zakład jest ryzykowniejszy, ponieważ łańcuch jeszcze nie działa. Jeśli uda się skalować aplikacje i przyjęcie, powiązanie zysku z subsydiami opłat za sekwencję może uczynić jego rodzimy token bardziej opłacalnym w dłuższej perspektywie. W dłuższej perspektywie spodziewam się, że inne łańcuchy podążą tą drogą. Fragmentacja może ostatecznie przypominać rozcieńczenie L2, chaotyczne, ale nieuniknione. Tak czy inaczej, te eksperymenty warto obserwować. Testują, jak blockchainy mogą przechwytywać ekonomię stablecoinów zamiast je outsourcingować.