Ik maak me momenteel minder zorgen over de fragmentatie van stablecoins. Mijn grotere zorgen zijn: • Regelgevingsrisico: yield-genererende stablecoins bevinden zich in onduidelijke juridische wateren, vooral in de VS. • Afhankelijkheid van rendement: als de staatsobligatierendementen dalen, vallen de subsidie-modellen om. • Centralisatierisico: afhankelijkheid van een enkele uitgever (of BlackRock's BUIDL) creëert nieuwe knelpunten. Aan de positieve kant breken deze bewegingen de monopolies van Circle en Tether en leiden ze de inkomstenstromen terug naar ecosystemen. De twee modellen die we momenteel hebben zijn Hyperliquid's USDH en MegaETH's USDm. Voor Hyperliquid is dit een duidelijke overwinning. Ze hebben meer dan 5 uitgevers, waarbij elke uitgever probeert de ander te overbieden. Wie de aanbieder ook wint, een deel van het rendement zal terugvloeien naar zijn gemeenschap. Voor MegaETH is de inzet riskanter, aangezien de keten nog niet live is. Als het erin slaagt om apps en adoptie op te schalen, kan het koppelen van rendement aan subsidies voor sequencer-kosten zijn inheemse token op de lange termijn levensvatbaarder maken. Op de lange termijn verwacht ik dat andere ketens dit pad zullen volgen. Fragmentatie kan uiteindelijk lijken op L2-dilutie, rommelig maar onvermijdelijk. Hoe dan ook, deze experimenten zijn het waard om te volgen. Ze testen hoe blockchains de economie van stablecoins kunnen vastleggen in plaats van deze uit te besteden.