De beste vliegtuigmaaltijd die ik ooit heb gehad, was op weg naar een oorlog. Het was een paar dagen na de gruwel van 10/7 en ik was toevallig in Lissabon voor zaken. Ik besloot dat ik de technocapitalistische matrix moest ontvluchten voor een snufje harde realiteit en op de een of andere manier kreeg ik een stoel op een El Al-vlucht naar Tel Aviv (ondanks dat elke Israëli in paniek was om terug te keren). El Al heeft een upgrade-veiling waar je biedt voor de eerste klas, dus op een impuls bood ik $50 en kreeg het. De economie was vol, maar de eerste klas was helemaal leeg. De steward, grondig verveeld en met de post-aanval banding in plaats, hing rond en we bespraken de situatie terwijl hij me voorzag van eten en drinken. Na het ontkurken van een dure rode wijn (Domaine du Castel, Judean Hills) en me een verrassend goede steak te serveren, vraagt hij: “Wil je ook het visgerecht? Het zal gewoon verspild worden.” Daar kwam de vis, en ook het vegetarische gerecht. Ik moet wel minstens een fles wijn hebben gedronken. Ik rolde het vliegtuig uit, helemaal vol en tipsy, om een chauffeur te ontmoeten die me naar de Gazastrook zou brengen en een parade van gruwelen: met bloed besmeurde en door kogels doorzeefde auto’s die nog steeds de snelwegen blokkeerden, weelderige kibboetsen die tot de grond afgebrand waren met hele families vermoord of ontvoerd, en een natie die zich snel mobiliseerde voor weer een oorlog. Die maaltijd met een verveelde, praatgrage steward in een lege businessclass op weg naar een epische tragedie springt eruit als *de* beste in-flight dining ervaring in een lange lijst van hen.