Alan Guth'un kozmik enflasyon modeli (1979), evrenin Büyük Patlama dediğimiz sıcak ve yoğun durumdan ÖNCE en az 80 kez büyüklüğünü saniyenin çok bir kısmında iki katına çıkardığını söyler. Enflasyon, itici bir vakum enerjisi tarafından yönlendirildi. O vakum bozulduğunda, her şeye dönüşen süper sıcak plazmaya dönüştü. Enflasyoner vakum önceden var olmak için uzay veya zaman gerektirmiyordu. Bu maddeden sadece 1 kilogramlık kuantum dalgalanması bir evreni ortaya çıkarmak için yeterliydi. Guth buna "en son ücretsiz öğle yemeği" diyor. Ve enflasyon başladığında, sonsuz olur. Sürekli olarak ceb evrenleri ortaya çıkıyor. Bizimki onlardan biri. Roger Penrose'un konformal döngüsel kozmolojisi (2005) farklı bir yaklaşım benimsemektedir. Evrenin sonsuz bir "aeonlar" dizisinde bir olduğunu savunuyor. Bir evren genişlediğinde ve tüm madde radyasyona dönüştüğünde, mesafe anlamsız hale gelir. O noktada, sonsuz büyük ölen evren matematiksel olarak bir sonrakinin sonsuz küçük doğumuna özdeş olur. Önceki eondan kalma kara delikler, kozmik mikrodalga arka planımızda sıcaklık desenleri olarak imza bırakır. Penrose, bu "Hawking noktalarını" verilerde bulduğunu iddia ediyor. Diğer fizikçiler ise buna karşı çıkıyor. Döngü kuantum kozmolojisi, Büyük Patlama'yı "Büyük Zıplama" ile değiştirir. 2006 yılında Abhay Ashtekar'ın ekibi, kuantum yerçekimi etkilerinin aşırı yoğunluklarda itici bir güç oluşturduğunu gösterdi. Dar bir evren tekilliğe çökmez. Zıplıyor. Evrim birimdir. Önceki evrenin bazı özellikleri devam ediyor. Bazıları kuantum belirsizliği nedeniyle kaybolur. Stephen Hawking'in sınır yok önerisi (1983, James Hartle ile birlikte) bu sorunu tamamen çözer. "Hayali zaman"da (matematiksel bir dönüşüm, bilim kurgu değil) evrenin sınırı veya sınırı yoktur. Zaman, uzayın bir boyutu gibi olur. Büyük Patlama'dan önce ne olduğunu sormak, Güney Kutbu'nun güneyinde ne olduğunu sormak gibidir. Geometri basitçe yuvarlanıyor. Tüm bu modellerdeki ortak nokta: Büyük Patlama tekilliği, gerçekliğin tanımı değil, genel göreliliğin bir başarısızlığıdır. Denklemleri sonsuz yoğunluk ve sıcaklığa geri koşturduğunuzda, bu denklemlerin uygulandığı alanı bırakmış olursunuz. Her ciddi fizikçi bunu bilir. "Zamanın başlangıcı" çerçevesi pedagojik bir kolaylıktır. Gerçek fizik sorusu "öncesi olanlar" değil. Asıl sorular şunlar: Kozmik enflasyon test edilebilir tahminler yapar mı? (Evet. CMB desenleri eşleşiyor.) Sıçramadan veya önceki çağdan gelen yerçekimi dalgalarını tespit edebilir miyiz? (Belki. Deneyler devam ediyor.) Planck dönemini doğru şekilde tanımlayan hangi kuantum yerçekimi teorisi? (Bilinmiyor. Sicim teorisi, döngü kuantum yerçekimi ve diğerleri rekabet ediyor.) İnfografikin zaman çizelgesi, güvenle modelleyebileceğimiz şeyler için doğru. 10^-43 saniyeden önceki her şey, fiziğin kendi sınırları konusunda dürüst olduğu yerdir.