Het kosmische inflatiemodel van Alan Guth (1979) zegt dat het universum in een fractie van een seconde minstens 80 keer in omvang verdubbelde VOORDAT de hete dichte toestand die we de Big Bang noemen. De inflatie werd aangedreven door een afstotende vacuümenergie. Toen dat vacuüm verviel, werd het omgezet in het superhete plasma dat alles werd. Het inflatoire vacuüm vereiste geen ruimte of tijd om vooraf te bestaan. Een kwantumfluctuatie van slechts 1 kilogram van dit materiaal was genoeg om een universum te doen ontstaan. Guth noemt het "de ultieme gratis lunch." En zodra de inflatie begint, wordt het eeuwig. Het blijft oneindig veel pocketuniversums voortbrengen. De onze is er een van. Roger Penrose's conforme cyclische kosmologie (2005) neemt een andere benadering. Hij stelt dat het universum er een is in een oneindige reeks van "aeons." Wanneer een universum uitbreidt totdat alle materie in straling vervalt, wordt afstand betekenisloos. Op dat moment wordt het oneindig grote stervende universum wiskundig identiek aan de oneindig kleine geboorte van het volgende. Zwarte gaten uit de vorige aeon laten handtekeningen achter als temperatuurpatronen in onze kosmische microgolfachtergrond. Penrose beweert deze "Hawking-punten" in de gegevens te hebben gevonden. Andere natuurkundigen betwisten dit. Loop kwantumkosmologie vervangt de Big Bang door een "Big Bounce." In 2006 toonde het team van Abhay Ashtekar aan dat kwantumzwaartekrachtseffecten een afstotende kracht creëren bij extreme dichtheden. Een samentrekkend universum stort niet in op een singulariteit. Het stuitert. De evolutie is unitair. Sommige eigenschappen van het vorige universum blijven bestaan. Andere gaan verloren door kwantumonzekerheid. Stephen Hawking's no-boundary voorstel (1983, met James Hartle) lost de vraag volledig op. In "imaginaire tijd" (een wiskundige transformatie, geen sciencefiction) heeft het universum geen grens of rand. Tijd wordt als een dimensie van ruimte. Vragen wat er vóór de Big Bang kwam, is als vragen wat er ten zuiden van de Zuidpool ligt. De geometrie rondt simpelweg af. De gemeenschappelijke draad door al deze modellen: de Big Bang-singulariteit is een falen van de algemene relativiteit, geen beschrijving van de werkelijkheid. Wanneer je de vergelijkingen achteruit draait naar oneindige dichtheid en temperatuur, heb je het domein verlaten waar die vergelijkingen van toepassing zijn. Elke serieuze natuurkundige weet dit. De framing van het "begin van de tijd" is pedagogisch gemak. De echte natuurkundige vraag is niet "wat kwam ervoor." De echte vragen zijn: Maakt kosmische inflatie testbare voorspellingen? (Ja. De CMB-patronen komen overeen.) Kunnen we zwaartekrachtsgolven detecteren van de bounce of de vorige aeon? (Misschien. Experimenten zijn aan de gang.) Welke kwantumzwaartekrachtstheorie beschrijft correct de Planck-epoch? (Onbekend. Stringtheorie, loop kwantumzwaartekracht en anderen concurreren.) De tijdlijn van de infographic is nauwkeurig voor wat we met vertrouwen kunnen modelleren. Alles vóór 10^-43 seconden is waar de natuurkunde eerlijk wordt over zijn eigen grenzen.