Digitale kunst: nadenken over hoe we hier zijn gekomen. Digitale kunst evolueert samen met de digitalisering en software-ontwikkeling van het leven, en reflecteert en ondervraagt de voorwaarden die perceptie, handelingsvermogen en culturele betekenis hervormen (iets wat kunst door de verschillende technologieën die het door de eeuwen heen heeft gebruikt, altijd heeft gedaan). Wat is er deze keer anders? Wat hebben deze digitale technologieën de kunst geboden? Met de opkomst van het web werd de interface zelf een visueel en ideologisch kader, waardoor kunstenaars gedwongen werden om na te denken over de manieren waarop software elke handeling van zien structureert. Kunstenaars kwamen een wereld tegen waarin artistieke acties konden worden verspreid, opnieuw gecombineerd of gezamenlijk gecreëerd over afstanden, wat nieuwe vragen opriep over de aard van aanwezigheid, relatie en auteurschap. In het platformtijdperk kwam digitale kunst terecht in systemen die zijn ontworpen om gedrag te classificeren, te voorspellen en te monetiseren, en onthulde hoe kunstwerken worden getrokken in algoritmische feedbackloops die zichtbaarheid en betekenis hervormen. Elk moment biedt nieuwe mogelijkheden en nieuwe beperkingen, waardoor kunstenaars zich afvragen (en visualiseren): Hoe maak je kunst binnen een perceptuele omgeving die wordt beheerst door berekeningen? Hoe onthullen we infrastructuren die zijn ontworpen om onzichtbaar te blijven? En wat betekent het om betekenis te creëren binnen systemen die steeds meer aandacht en verlangen script? Wat digitale technologieën de kunst bieden, zijn niet slechts nieuwe tools, maar nieuwe voorwaarden van visualiteit. Het is binnen deze voorwaarden dat hedendaagse digitale kunstpraktijken zowel hun urgentie als hun kritische kracht vinden. Kunstwerken kunnen nu niet alleen worden begrepen als statische objecten, maar ook als computationele gebeurtenissen, knooppunten in een netwerk, of gedragingen binnen een systeem. Kunst die binnen deze omgeving is gemaakt, moet zich verhouden tot software niet als een apparaat, maar als een wereldbeeld, dat door velen nog steeds slecht begrepen wordt, maar steeds essentiëler wordt om mee om te gaan. Terraforms Parcel #1590 door @mathcastles

Digitale kunst: nadenken over hoe we hier zijn gekomen. Digitale leven begint niet met het internet, maar met de opkomst van computation als een model van denken. Vroege systemen zoals Harold Cohen's AARON maakten expliciet een verschuiving van beelden als statische objecten naar beelden die ontstaan als resultaten van procedures. Kunstenaars stonden voor de uitdaging van code als een representatieprobleem: Hoe "ziet" een machine een figuur, een lijn, een gebaar? De sleutelontwikkeling hier is dat beelden instructies konden worden, en ze "zichtbaar" maken was onderdeel van deze nieuwe gebarenverkenningen. De vraag die kunstenaars stelden bij het nadenken over vroege digitale kunst was: Welk deel van het zien kan worden geformaliseerd, en welk deel verzet zich tegen formalisering? Harold Cohen, AARON in Tsukuba, #2 23-3-85

Nadenken over waarom online digitale kunstverzameling belangrijk is. Digitale kunstwerken bestaan nooit in isolatie; ze bestaan binnen discours, bijschriften, feeds, shares en metadata. Ze ontlenen betekenis aan deze omringende sporen en simulaties die zich voortdurend om hen heen prolifereren. Het opslaan, verzamelen en circuleren van hen online houdt het kunstwerk ingebed binnen de visuele ecosystemen die zijn betekenis genereren. Is dat belangrijk? Ik zou beargumenteren dat wanneer het werk en zijn reproducties in dezelfde ruimte bestaan, ze een productieve complexiteit in stand houden: elk vormt de ander, en samen maken ze deel uit van een groter visueel apparaat dat verdiept hoe het werk wordt begrepen. Video door @nikitadiakur