Nie jestem pewien, czy @adam_tooze rozumie, co oznacza „beggar-thy-neighbour” w tym kontekście i że „intencja” jest w pewnym sensie nieistotna. Osądza @RobinBHarding z FT i tych, którzy martwią się o duży nadwyżkę, w tym zwolenników aprecjacji juana (takich jak @Brad_Setser i @SanderTordoir), jako „ekonomicznie analfabetów” i mówi, że „nie ma tu naprawdę żadnego argumentu ekonomicznego” — nie przedstawiając samemu żadnego argumentu ekonomicznego, który nie opierałby się na wątpliwych frazach „to tylko kawałki papieru w zamian za towary”, które są jakoby „obywatelem Kane'a” nieargumentów dotyczących nierównowag handlowych. Potem jest zwykłe odwracanie uwagi w kierunku zielonej technologii (co znowu jest kwestią sporną); ciągłe przywoływanie tego, jak „wielkie” i rzekomo „nowatorskie” to jest (co tylko nasuwa pytanie)… Chodzi o to, że rozmowy o „intencji” lub o dokładnej genealogii „merkantylizmu” są epickimi rozpraszaczami od rozmowy o tym, jak chiński handel jest zasadniczo inny od czasu pandemii: głęboko destabilizujący i wskazujący na trudną sytuację polityczno-gospodarczą w samej Chinach. Oprócz rozpraszania, są też naprawdę pogardliwe i głęboko niepoważne insynuacje, że mówienie o kompromisach i środkach ochronnych to tylko dowód na hipokryzję Zachodu lub apologię dla korporacyjnej arogancji i porażki w europejskim przemyśle motoryzacyjnym itd. To jest gorączkowe. Ogólnie rzecz biorąc, myślę, że ludzie, którzy pragną świata wyścigu do dna, w którym jedna siła dominuje, powinni po prostu to powiedzieć i przestać udawać, że zależy im na multipolarności. Przy okazji, tutaj przydaje się mieć dobrego gospodarza podcastu.