(1/2🧵) toen @mackxdav me voor het eerst benaderde om een werk te creëren dat reflecteert op de zonde van Trots zoals deze zich op het internet manifesteert, was ik perplex. Hebzucht is natuurlijk de meest natuurlijke zonde voor een werk van crypto-kunst om te bekritiseren, en een die ik al vele keren eerder heb verkend. Trots is een fascinerende maar frustrerende zonde om over na te denken om vele redenen, niet in de laatste plaats omdat het nauwelijks als een zonde wordt gezien. Veel gemeenschappen, culturen en individuen zijn nu trots op hun Trots. Het lijkt erop dat de manifestaties van Trots die zondig lijken, over het algemeen die zijn die reflecteren op een andere zonde - of het nu Trots is over onze Hebzucht, of Trots over onze Vraatzucht… Dat bracht me aan het denken over de wortel van Trots, de verheffing en eerbiediging van de rauwe identiteit zelf. Het meest krachtige voorbeeld hiervan is natuurlijk de moderne beroemdheid. Beroemdheid is een netwerk effect dat afhankelijk is van de onderlinge verbondenheid van de knooppunten waarlangs het reist. In het verleden had je misschien een muzikant die bekend was in een provincie, een schilder die bekend was in een stad, een politicus die bekend was in een land, en slechts een paar individuen zoals een koningin die over de wereld bekend was. Toen kwam de opkomst van kranten, en radio, en film, en ik zal je niet vervelen met de details omdat de implicaties voor de hand liggen. Maar uniek voor het afgelopen decennium of twee denk ik is de nadruk op beroemdheid zelf en het idee dat mensen beroemd worden om beroemd te zijn. Het is een vreemde recursieve lus die talent opslokt, en zelfs mensen die genoeg beroemdheid verwerven door artistieke of atletische bekwaamheid worden afgevlakt tot culturele objecten. Ik was al aan het spelen met de spiegel als een krachtig symbolisch motief voor Trots en het voelde goed om deze draden te combineren door een genre van beelden te onderzoeken waar ik tot nu toe heel weinig tijd aan had besteed of naar had gekeken: de celebrity mirror selfie. Ik begon door ze te bladeren en realiseerde me hoeveel elke afbeelding werd beïnvloed door mijn eigen gehechtheden en projecties, hoe ik elke persoon waarnam door wat ik ook maar wist of was gevoed over hen via het mediacomplex. Ik keek naar een selfie van Kylie Jenner toen het me opviel dat de afbeelding zelf bijna absurd banaal was. De persoon in de afbeelding droeg zoveel culturele gewicht dat de omgeving bijna onzichtbaar leek. Ik kreeg de dwangmatige drang om haar te wissen, niet uit minachting of verachting, maar gewoon om het beeld van de culturele spanning die erin leek opgerold te zijn, klaar om te barsten zonder ontsnappingsmogelijkheden, los te laten. De resulterende afbeelding was bijna onherkenbaar, zonder context of referent. Het voelde op de een of andere manier dwingender, alsof er een impliciete leegte was achtergelaten door de kennis van het origineel. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om in de omgekeerde richting te gaan, van een referentieloze afbeelding naar een afbeelding vol context en associatie. Het voelde alsof het iets heel anders zei, iets dat ik nooit zou kunnen ervaren als degene die het veranderde. Ik begon hetzelfde te doen met andere beroemdheden. Het was ongelooflijk arbeidsintensief werk. Ik probeerde AI te gebruiken om het proces te vereenvoudigen, maar het was te redactioneel, introduceerde subjectieve artefacten of vervormde dingen die duidelijk achter de figuur waren. De beelden leken objectief te moeten zijn, een hoge-fidelity reconstructie van de vergeten ruimte rond de beroemdheid. Ik bekeek tienduizenden celebrity selfies, wat me immense psychische schade berokkende, vooral in mijn slaapgebrek. Het vinden van de perfecte en het uiteindelijk impotent maken voelde cathartisch en verrassend verslavend. Uiteindelijk had ik genoeg gewist en was het tijd om de uiteindelijke vorm te kristalliseren. De lege beelden zelf waren boeiend in hun banaliteit en stille absurditeit, maar ik wilde wat energie en complexiteit in het resultaat injecteren. Ik besloot me te richten op een serie videowerken, waarbij de lengte werd bepaald door het aantal Instagram-volgers van het onderwerp en ze zouden in en uit flikkeren in een patroon dat hun wettelijke naam encodeerde, hen opnieuw in het beeld invoegend als een mens in plaats van een cultureel object.