Dit zou wel eens een van de beste recensies van het filmfestival tot nu toe kunnen zijn. Het wijst op iets dat ik al lange tijd wilde horen. Dat patroon van esthetische/culturele poortwachterij dat elke technologische verstoring in de kunstgeschiedenis begroet. Dit soort commentaar komt altijd net voordat de dam breekt. Het betekent dat er veel verandering op het punt staat te gebeuren. Om dit te begrijpen, moet je terugkijken naar de vele keren dat de gevestigde orde het punt miste om alle juiste redenen. Neem de Salon van de Weigeringen in 1863. De Parijse Salon was misschien wel het grootste kunstevenement in de westerse wereld. In 1863 werden 2/3 van de inzendingen afgewezen, waaronder werken van Manet, Pissarro en Courbet omdat ze de traditionele artistieke conventies schonden. Impressionisme was verkeerd. Plein air was dom en schilderen was rommel. Uiteindelijk protesteerden de afgewezen kunstenaars zo luid dat Napoleon III, die hen probeerde te sussen, opriep tot een tentoonstelling van de afgewezen werken. Die "Salon van de Weigeringen" werd uiteindelijk cultureel krachtiger dan de Parijse Salon zelf. De kunstenaars wonnen. Net als nu wachten kunstenaars niet op toestemming. Ze gebruiken deze tools al, experimenteren. Hebben plezier en anderen genieten ervan. Vinden wat sommigen niet kunnen zien omdat ze te druk bezig zijn met zoeken naar wat ze al weten. (maakt niet uit of je niet van impressionisme houdt, we schilderen toch) De recensie laat weg dat er miljoenen heldere kunstenaars uit nieuwe generaties en hoeken van de wereld zijn, plus miljoenen traditionele (academieprijswinnaars of kies maar een grote prijs die je wilt) die allemaal geobsedeerd zijn door AI om de juiste redenen. Dat is een behoorlijk wilde omissie. Maar ook een geweldig teken. De AIFF-films "leeg" of "parfumreclames" noemen is gewoon perfect. Het betekent dat we op de goede weg zijn. Vroegere foto's waren "zielloze mechanische kopieën." Cinema was een "kermistruc." Critici hadden gelijk over wat ze zagen. Fout over wat het betekende. IMO wijst het ook op een zeer selectieve scrutinie die een grotere betekenis heeft over controle over culturele productie. Wie mag cultuur maken. Wie mag kunst definiëren. Het punt missen om alle juiste redenen. AIFF wordt onze Salon van de Weigeringen.