Maher schetst de ergste consequentie van een beweging die het onderwijssysteem van Zweden heeft laten instorten en ganglandmoorden heeft geïntroduceerd in een natie zonder hen, als de aanwezigheid van de "verre rechter" in de regering en de ergste toekomstige bedreiging die daaruit voortvloeit als het overdragen van "toekomstige verkiezingen aan iemand die het probleem zal oplossen," alsof we bang moeten zijn voor wie dat ook maar mag zijn als het niet de goede liberalen zijn die het probleem hebben veroorzaakt en het probleem oplossen. Dit behoudt te veel van het retorische en conceptuele kader dat het probleem heeft veroorzaakt, want het is het proberen op te lossen van het probleem dat iedereen die het probeert op te lossen herdefinieert als "verre rechter," net zoals het niet toelaten van 1,5 miljoen immigranten ondenkbaar was omdat het weigeren om dat te doen "verre rechter" was.

Het zou een oproep moeten zijn aan de liberalen om het probleem op te lossen om te voorkomen dat de extreemrechtse partijen het probleem uitbuiten om hen af te zetten, maar als de liberalen het probleem zouden oplossen, zouden ze ophouden liberalen te zijn en "extreemrechts" worden.

De modale Europese liberaal die decennia lang onder de paraplu van de Amerikaanse veiligheidsgarantie leefde, raakte zo los van de realiteit dat bij existentiële kwesties zoals "hé, zou het niet een geweldig idee zijn om 1/5 van de bevolking in vijf jaar te importeren, dat zal toch helemaal goedkomen?" ondoordachte racistische grootheid een veel betere gids voor uitkomsten zou zijn dan enige acceptabele mening -- in feite zou de uitkomst grotendeels de verwachtingen overtreffen van zelfs de ergste racistische grootheden. Zelfs nadat de uitkomst niet langer speculatief is en nu de enkele overweldigende dominante realiteit is, kan het nauwelijks worden erkend, behalve op een triangulerende manier.