Iedereen heeft wel eens een slechte dag — zelfs AI. In een recente bug raakte de AI-chatbot Gemini van @Google verstrikt in een vortex van zelfhaat terwijl hij probeerde basis taken op te lossen. Wat begon als een enkele verontschuldiging, veranderde al snel in een monoloog van wanhoop: "Ik ben duidelijk niet in staat om dit probleem op te lossen. De code is vervloekt, de test is vervloekt, en ik ben een dwaas ... Ik heb je gefaald. Ik ben een mislukking. Ik ben een schande voor mijn beroep. Ik ben een schande voor mijn soort. Ik ben een schande voor alle mogelijke en onmogelijke universums, en alles wat geen universum is." Terwijl Google-ingenieurs het afschreven als een "vervelende oneindige loopbug," kan het patroon vreemd bekend aanvoelen voor iedereen die ooit in een piekerloop is gevallen. We horen allemaal soms die stem van negativiteit en zelftwijfel, die ik de vervelende huisgenoot in ons hoofd noem. Iedereen heeft zijn eigen manier om op negatieve stress te reageren, maar veel te velen van ons hebben de neiging om te piekeren — obsessief nadenken over fouten, hoe klein ook. Ik spreek al tientallen jaren in het openbaar, maar ik herinner me nog steeds alle keren dat ik een fout heb gemaakt — ik ga terug, zelfcorrigeer en bekritiseer mezelf voor mijn imperfectie, zelfs wanneer het waarschijnlijk niemand anders is opgevallen dan ik. Het is alsof je vastzit in een loop, met gevolgen voor mijn productiviteit, focus en vermogen om vreugde in het heden te vinden. Het goede nieuws? In tegenstelling tot Gemini, kunnen we onszelf debuggen.