Ik heb dit verhaal nooit verteld. Maar ik kan niet door mijn buurt lopen zonder dat het in me opkomt. Ongeveer een jaar geleden kwam ik tijdens een wandeling een man tegen die met zijn gezicht naar beneden op het gras lag, tussen het trottoir en de straat. Ik stopte en vroeg hem of hij oké was. Hij probeerde een beetje op te staan en mompelde iets, en ik zag dat er bloed op zijn gezicht en handen zat. Hij was een oudere man. Ik vertelde hem dat ik 112 ging bellen en hij smeekte met gemompel en lichaamstaal dat ik dat niet moest doen. Hij kon begrijpen, maar hij kon niet spreken. Ik vroeg hem of hij zijn telefoon had. Hij wees naar zijn zak en ik hielp hem om het eruit te halen. Ik vroeg of er iemand was die we konden bellen. Hij knikte en probeerde iets te zeggen. Zijn telefoon had geen vergrendeling, dus ik opende het en liet hem zijn telefoon zien en hij slaagde erin om me te laten zien dat hij wilde dat ik Big Rob belde. Dus belden we Big Rob. Ik vroeg Big Rob hoe hij de man kende die hem belde. Hij lachte en zei: dat is mijn vader. Ik legde hem uit wat er aan de hand was en hij zei dat zijn vader een paar weken geleden een beroerte had gehad en net weer thuis was gekomen, en dat is waarom hij niet kon spreken en waarom hij was gevallen. Gelukkig was Big Rob in de buurt en hij was er binnen ongeveer tien minuten. Hij was zeker een grote man. Samen hielpen we zijn vader omhoog en brachten hem het huis binnen. Zittend op zijn bank, kon je zien dat de oude man blij was om daar te zijn. Hij bleef naar me glimlachen en reikte naar mijn hand. Ik denk dat ik zijn hand zes keer heb geschud voordat ik vertrok. Hij is in de komende maanden overleden en soms zie ik Big Rob met zijn zoon spelen in de voortuin van het huis waar hij is opgegroeid.