Jorge Luis Borges schreef ooit over een rijk dat een kaart bouwde die zo nauwkeurig was dat deze exact de grootte van het gebied zelf had. Toekomstige generaties zagen dat de enorme kaart natuurlijk nutteloos was. Door een perfecte weergave te creëren, hadden ze in wezen helemaal niets gecreëerd. Je zou dit kunnen lezen als een grap over obsessieve precisie. Er is een subtielere draad over hoe perfecte trouw verlamt, maar goede abstractie je in staat stelt om actie te ondernemen. Linus Lee (@thesephist) gebruikt dat verhaal om te kaderen hoe de tools die we gebruiken ons zouden moeten ontmoeten. Sommige tools zouden moeten verdwijnen in resultaten--GPS-navigatie wanneer je te laat bent, of nog beter, een Waymo--omdat aankomst het doel is (instrumenteel). Andere zouden de wereld moeten onthullen--zoals een fysieke kaart of een muziekinstrument--omdat worstelen met de complexiteit het werk is (betrokken). De afwegingen voor elke ontwerper zijn om de behoeften en doelen van de gebruiker te begrijpen en hen ofwel een resultaat (instrumentele tools) ofwel autonomie te bieden te midden van complexiteit (betrokken tools). Geweldige tools zijn op een bepaalde manier meningsvol, in tegenstelling tot Borges' kaart die letterlijk het gebied was. Linus voegde zich bij mij op @DialecticPod om dit kader te verkennen, te praten over het bouwen van interne tools bij Thrive, en te bespreken hoe LLM's ons misschien in staat stellen om nieuwe manieren te creëren om te denken en te begrijpen. Links hieronder.

Alle links & transcript: Spotify: Apple: YouTube:

Afbeeldingscredit:

En Linus over dit kader van instrumenteel versus betrokken:

Oeps, vergeten deze op te nemen!