Vanaf het moment dat ik me kan herinneren, waren papa en mama altijd aan het ruzieën. Dat jaar was ik pas 9 jaar oud. We woonden in een door de academie toegewezen huis, de muren waren vochtig en de winterwind kon door de kieren van het raam naar binnen komen. Tot het op een gegeven moment zo ver kwam dat papa vastberaden was om te scheiden, en hij zei voor iedereen: "De kinderen zijn voor jou, ik wil ze niet." Op dat moment wist ik voor het eerst dat een vader zo onverschillig zijn kinderen kan verlaten. Ik kan die winteravond niet vergeten. De ruzies klonken als een zaag die langzaam mijn trommelvliezen zaagde, totdat er een "klap" klonk, en papa mama sloeg. Mama's gehuil trilde, ik was zo bang dat ik mijn kamer in dook en onder mijn bureau kroop. Mijn handen trilden zo erg dat ik de telefoontoetsen niet goed kon indrukken, maar ik belde toch 110. De politie aan de andere kant vroeg: "Wat doet je vader?" Ik kon bijna niet huilen, ik kon alleen maar snikken: "Hij slaat mijn moeder... kom alsjeblieft snel helpen." Maar toen de politie arriveerde, veranderde er niets. Papa hield vol dat hij wilde scheiden. Mijn tante zei dat mama eerst naar mijn grootmoeder moest verhuizen, maar ik moest vanwege school bij papa blijven. In die dagen schreeuwde hij vaak naar me en dreigde zelfs dat als mama niet zou tekenen, we als gezin nooit gelukkig zouden zijn. Mama kon me alleen af en toe bezoeken. We waren zo arm dat we bijna geen geld hadden om kleren te kopen, dus droeg ik alleen oude kleren die anderen me gaven. Een klasgenoot had het goed, haar moeder gaf me vaak kleren die ze niet meer droeg. Er was een felroze gewatteerde jas, hij was warm, maar de stijl was erg verouderd, de mouwen waren zo lang dat ze mijn handen bedekten, en het zag er onhandig uit als ik liep. De winter in het zuiden was vochtig en koud, en dat jaar overleefde ik het met die jas. Op een keer organiseerde de academie een openluchtfilm, en ik wilde gaan. Die dag na school stond ik in die zware gewatteerde jas lange tijd in de gang van papa's kantoor te wachten. Mijn vingers waren zo koud dat ze rood waren, en de witte damp die ik uitblies verspreidde zich in de lucht. Ik verzamelde eindelijk mijn moed en vroeg zachtjes: "Papa, mag ik gaan?" Hij keek me even aan en zei koud: "Nee, omdat je er te lelijk uitziet." Zijn stem was zacht, maar het voelde als ijskoud water dat van mijn hoofd naar mijn voeten stroomde. Later ontdekte ik dat zijn auto al vol zat met vrienden. Maar in die auto was er nooit een plek voor mij gereserveerd. Ik studeerde hard, alleen maar om dat verstikkende huis te ontvluchten. Uiteindelijk slaagde ik erin om naar de universiteit in Beijing te gaan en daarna naar Hongkong. Ik dacht dat als ik maar hard genoeg werkte, ik die koude dagen kon ontvluchten. Maar sommige wonden volgen je, ongeacht hoe ver je gaat. Het leven in Hongkong was niet gemakkelijk. Vijf jaar lang overleefde ik met doorbijten, en op 24-jarige leeftijd verdiende ik eindelijk een jaarinkomen van een miljoen. Maar dat was geen geluk, het was overleven, het was niet terug willen naar dat kille huis. Later kwam ik in de cryptowereld terecht, werkte dag en nacht en greep elke kans, alleen maar om ervoor te zorgen dat ik nooit meer hulpeloos zou zijn. Totdat ik onlangs iemand ontmoette. Ik dacht dat dit de warmte was die het lot me had gegeven. Maar later ontdekte ik dat hij me had bedrogen door te zeggen dat hij gescheiden was, terwijl hij in werkelijkheid nog een vrouw en twee kinderen had. Op het moment dat ik de waarheid ontdekte, leek het alsof ik weer terug was in dat jaar dat ik negen was, die nacht dat mijn vader me zonder aarzeling had verlaten. Dezelfde ijskoude, dezelfde machteloosheid. Ik had hem geholpen in zijn moeilijkste tijden, omdat ik me mijn eigen benarde situatie herinnerde. Ik dacht dat oprechtheid oprechtheid zou opleveren, maar ik was gewoon een gebruikt hulpmiddel. Dat gevoel van bedrog en verraad maakte me weer dat kind in de felroze gewatteerde jas, dat werd afgewezen, overbodig, vergeten, niet nodig. Blijkbaar begrijpen sommige mensen helemaal niet wat het betekent om te waarderen. Maar ik heb hem niet ontmaskerd, en ik heb anderen er ook niet over verteld. Ik heb alleen geleerd om voorzichtiger voor mezelf te zorgen. Maar ik moet ook toegeven dat de ervaring van het verlaten worden als kind me heeft gevormd tot iemand die hard probeert anderen te behagen. Zelfs als het maar een beetje warmte is, zal ik alles doen om het vast te houden, omdat ik bang ben dat als ik het loslaat, ik weer zal worden achtergelaten. Als kind kon papa me zonder aarzeling verlaten, en mama kon me alleen maar wanhopig achterlaten. Dus als volwassene probeer ik altijd nederig mijn uiterste best te doen om anderen bij me te houden. Omdat ik zelf door de regen ben gegaan, kan ik het niet helpen om anderen een paraplu te bieden. Maar soms, terwijl ik dat doe, realiseer ik me dat ik al doorweekt ben. De wind is nog steeds dezelfde wind, koud tot op het bot. Ik heb al talloze jassen vervangen, maar die felroze gewatteerde jas is als een brandmerk dat altijd op mijn hart blijft plakken, met een koude uitstraling. Ik dacht dat ik die vochtige kamer al had verlaten, maar het blijkt dat, ongeacht hoe ver ik ga, ik gewoon op een andere plek ben beland, en nog steeds diegene ben die in de gang op de auto wacht. Misschien moet ik in dit leven leren om zelf terug te lopen, mijn jas strakker om me heen te slaan, mijn tranen weg te slikken, en dan in de hoeken waar anderen me niet kunnen zien, langzaam mezelf op te warmen.