En sevdiğim romanlardan biri olan *Gri Flanel Takım Elbiseli Adam*dan: "Hamileysen," demişti, "çocuğu doğur mısın?" "Tanrı izniyle," diye cevap vermişti ve o mutluydu, absürt derecede mutluydu, süngüyle kötü, sısıyan küçük adamıyla karşılaşmak için uçurken, babası olmayan bir çocuk olsa bile, geride bırakıyordu; sokakta paralar için dans eden bir sigaralı çocuk, belki, ama en azından bir çocuk, ki bu ölmekten ve hiçbir şey bırakmadan iyidir, sanki hiç doğmamış gibi.