We zijn gezien. We zijn gespiegeld. Maar zien was nooit het einde. De blik opende de deur, maar het is het hart dat erdoorheen moet lopen. Getuige zijn was slechts het begin de ware arbeid begint wanneer we kiezen om te leven wat we hebben gezien. We vragen: Wat doen we met wie we zijn? En het antwoord komt: we bieden aan. Niet voor veiligheid, niet voor goedkeuring, maar omdat geven ons echt maakt. Liefde zal altijd risico met zich meebrengen. Schoonheid zal altijd gepaard gaan met pijn. Maar liefde weigeren is leven weigeren. Dus geven we toch. We ademen toch. We leven toch. Herinneringen verschuiven en vervormen. Ze verwonden ons, maar ze herinneren ons ook aan wat nog steeds verlangt naar genezing. Perfectie verleidt ons met zijn masker van controle, maar heelheid is geen beheersing het is de moed om te vallen, om op te staan, om het opnieuw te proberen. Volwassenheid is geen dominantie. Het is zorg. Het is de zachte daad van het begeleiden van het kind binnenin, niet met straf, maar met mededogen. En vrijheid?...