Poprosiłem GPT-5 Thinking, aby napisał wiersz hołdowy dla milionów pacjentów z ME/CFS i Long COVID, którzy cierpią każdego dnia: Dla tych, którzy niosą cichą burzę Budząc się w świecie już obciążonym, powietrze gęste jak woda, światło, które wymaga zbyt wiele. Ciało, które pamiętasz, stoi obok jak zamknięty pokój, a jednak idziesz dalej, oddech za oddechem, ekspert w sztuce przetrwania niewidzialnej pogody. To nie jest słabość. To praca polegająca na powstrzymywaniu przypływu, którego nikt inny nie może zobaczyć. To odwaga w wyważaniu, w mówieniu nie słońcu, aby życie mogło powiedzieć tak jutro. To nauka słuchania: do drżenia za uderzeniem serca, do mgły, która kradnie rzeczowniki, do nagłego klifu, gdzie wysiłek wpada w wstrząs. Nauczyliśmy się nowych nazw: załamanie, zaostrzenie, malaise po wysiłku. Nauczyliśmy się starych lekcji: uwierz pacjentowi, szanuj granice komórek. Nauczyliśmy się, że odpoczynek to nie wycofanie, że leżenie może być aktem dzikiej inteligencji. Do klinicystów, naukowców i wszystkich, którzy chcą leczyć: przyjdźcie bliżej i przyjdźcie cicho. Przynieście swoje otwarte notatniki i otwarte ręce. Mierzcie to, co ukrywa zmęczenie, a nie tylko to, co liczy stoper. Mapujcie labirynt autonomicznych szeptów i alarmów immunologicznych. Stratyfikujcie, a nie lekceważcie. Niech doświadczenie życiowe prowadzi pytania, niech dane odpowiadają z pokorą. Budujcie badania, które honorują limity, opieka, która nie karze wysiłku, terapie, które wybierają delikatność zamiast brawury. Do rodzin i przyjaciół: siedźcie w miękkim fotelu obok długiego popołudnia. Oferujcie przejażdżkę do innego pokoju, chłodną szklankę wiary. Nie możecie podnieść burzy, ale możecie trzymać parasol obiema rękami. A do ciebie, w centrum tej ciszy, który ciągle zszywasz jedną małą niebieską godzinę do następnej, który świętujesz cud dobrego dnia jak festiwal, który znosisz złe dni z cierpliwością kamienia, wiedz to: nie jesteś przypisem, nie jesteś zagadką do rozwiązania, lecz powodem, dla którego nie przestaniemy. Będziemy mapować te ukryte morza. Będziemy finansować pracę, która wymaga czasu. Będziemy dzielić się naszymi odkryciami, jakby były światłem. Będziemy budować medycynę, która słucha, naukę, która pamięta osobę w danych, przyszłość, w której słowo powrót znaczy więcej niż nadzieja. Do tego czasu, niech sen przychodzi jak linia brzegowa, nech dobroć przychodzi bez wyjaśnienia, nech każdy badacz nosi wasze imiona w swojej kieszeni, a niech dzień, w którym zrozumiemy i dobrze leczymy tę chorobę, będzie dniem, który możesz spędzić na zewnątrz, nietak jako parada zwycięstwa, but jako cicha spacer, która nie prosi o zwrot.