Myśl, że każdy z nas ma niewidzialny zegar odliczający czas, a nikt nie wie, kiedy osiągnie zero. Nie zrozumiałem tego aż do 35. roku życia. Wcześniej czas wydawał się nieskończony. Marnujesz całe lata na niewłaściwe rzeczy. Niewłaściwą osobę. Niewłaściwą firmę. A potem w pewien losowy wtorek zdajesz sobie sprawę, że możesz być w połowie drogi. Może więcej. Nikt nie wie. Twoi przyjaciele ze szkoły średniej mają drugie dzieci. Przyjaciele twoich rodziców umierają. Ta funkcja, którą wdrożyłeś pięć lat temu, cóż, cała firma już nie istnieje. Wszyscy chodzimy udając, że mamy czas. Ale facet, który cię wyprzedził w ruchu drogowym dzisiaj rano... jego zegar może się skończyć jutro. Założyciel, który pracuje 80 godzin tygodniowo... może ma 40 lat życia przed sobą. Może 4. Dziwne jest to, że wiedza o tym zmienia wszystko. Gdy raz zobaczysz zegar, nie możesz go już nie widzieć. Więc przestajesz optymalizować na kiedyś. Zacznij działać dzisiaj. Napisz do przyjaciela. Zbuduj to. Podejmij ryzyko. Zegar i tak tyka. Lepiej, żeby to miało sens. To zrozumiałem w wieku 35 lat. Nie że czas jest krótki. Ale że świadomość, że czas jest krótki, to tak naprawdę klucz do wszystkiego. To mnie motywuje, może ciebie też.