De gedachte dat ieder van ons een onzichtbare klok heeft die aftelt en niemand weet wanneer deze op nul staat. Ik begreep dit pas op mijn 35e. Voor die tijd leek de tijd oneindig. Je verspilt hele jaren aan de verkeerde dingen. De verkeerde persoon. Het verkeerde bedrijf. Dan, op een willekeurige dinsdag, besef je dat je misschien al halverwege bent. Misschien meer. Niemand weet het. Je vrienden van de middelbare school krijgen hun tweede kinderen. De vrienden van je ouders sterven. Die functie die je vijf jaar geleden hebt gelanceerd, nou, het hele bedrijf bestaat niet meer. We lopen allemaal rond te doen alsof we tijd hebben. Maar de man die je vanochtend in het verkeer afsnijdt... zijn klok kan morgen al op zijn einde lopen. De oprichter die 80 uur per week werkt... heeft misschien nog 40 jaar te leven. Misschien 4. Het vreemde is dat het weten hiervan alles verandert. Zodra je de klok ziet, kun je het niet meer ongedaan maken. Dus je stopt met optimaliseren voor ooit. Begin vandaag met verzenden. Stuur een bericht naar die vriend. Bouw dat ding. Neem het risico. De klok tikt toch. Je kunt het net zo goed laten tellen. Dat is wat ik besefte op mijn 35e. Niet dat de tijd kort is. Maar dat het weten dat de tijd kort is, eigenlijk de sleutel is. Het maakt me enthousiast, misschien jou ook.