Ik heb hier al een tijdje over nagedacht. De manier waarop ik het heb gekristalliseerd, is dat we nu wegwerpsoftware kunnen bouwen. Toen software duur en moeilijk te bouwen was, maakten we het voornamelijk voor serieuze dingen en verwachtten we dat het zou blijven bestaan (zoals salarisadministratiesystemen, belastingtools, ERP-software en consumentennetwerken). Elke regel code moest zichzelf rechtvaardigen. Maar niet alle software hoeft tegenwoordig permanent of praktisch te zijn. Steeds meer mensen creëren kleine, persoonlijke apps en tools die alleen voor jou of misschien een paar vrienden logisch zijn. Je kunt iets bouwen dat je eerder nooit zou hebben gerechtvaardigd omdat de economie niet klopte. Maar nu doet het dat wel. Ik heb een wiskundespel gebouwd om mijn kinderen schermtijd te laten verdienen. Ik heb Catsagram opgezet - een mini Instagram voor mijn kinderen om foto's van onze kat te plaatsen (dit is echt, en je kunt je aanmelden). Dit zijn geen producten of startups. Ze zijn niet gemaakt om op te schalen of te monetiseren. Het zijn gewoon kleine apps die op maat zijn gemaakt voor een specifieke doelgroep, nuttig in een smalle context, en leuk om te bouwen. Om Justine's punt te maken, dit was vroeger niet echt mogelijk. Je zou geen duizend regels code schrijven alleen om foto's met drie mensen te delen. Het zou economisch gezien geen zin hebben gehad. Maar dat is veranderd. Met LLM's en AI-native runtimes is het nu gemakkelijk om op maat gemaakte software te creëren met bijna geen moeite. Wat vroeger weken kostte, kan nu een uur of minder duren. In veel gevallen hoef je nauwelijks enige code te schrijven. Kleine, wegwerp-apps bouwen begint aan te voelen als krabbelen in een notitieboekje en die verschuiving verandert waarom we software in de eerste plaats bouwen. Softwarecreatie was vroeger beperkt door ROI. Nu is het alleen beperkt door verbeelding en dat is een veel interessantere beperking.