Ik kwam op een zeer opportunistisch moment in de handel. Het was een tijdperk waarin het fashionable was om een perma-bear te zijn. We bevonden ons aan het einde van de cyclus van 2007–2011. Zero Hedge kreeg enorme populariteit, het was wat de coole kinderen lazen, en de doorgewinterde veteranen die hadden gehandeld door 2001, 2008, 2009 en 2010 hadden het in hun hoofd gegrift dat er vaak slechte dingen gebeurden. Het probleem was dat veel van diezelfde handelaren verlamd raakten als het ging om het inschatten van risico en beloning. Hun opvattingen waren verankerd in het idee van een dubbele recessie en in macro-narratieven over waarom de acties van de Fed verkeerd waren. Jarenlang werden handelaren die ooit sterren waren, enkele van de slechtste presteerders. Tegen 2015–2016 begonnen bedrijven hen snel te ontslaan vanwege hun onvermogen om zich aan te passen aan de huidige omgeving. Iedereen in de handelswereld die dit leest, kan waarschijnlijk aan minstens één veteraan denken die ze persoonlijk kennen en die dit heeft meegemaakt. Het overkwam een aanzienlijk deel van die generatie. Vandaag zie ik veel overeenkomsten. Er is geen tekort aan problemen met de economie en de administratie, maar als je die problemen laat doordringen in je besluitvorming, eindig je verlamd — niet in staat om risico's te nemen of de realiteit recht voor je neus te zien. Aan het eind van de dag is prijs het enige dat je betaalt. Niets meer, niets minder. Zo simpel, en toch uitdagend voor velen om te begrijpen.