Nie mogę przestać myśleć o tym wierszu... Ostatnie dwa wersy zasługują na powtórzenie: I spraw, by zwyczajne ożyło dla nich. Niezwykłe zadba o siebie samo. Jak często byłeś przekonany, że twoja radość, zadowolenie i spełnienie są po drugiej stronie jakiegoś niezwykłego osiągnięcia? • Będę zadowolony, gdy dostanę awans. • Będę spełniony, gdy zostanę dyrektorem. • Będę radosny, gdy znajdę partnera. Ta psychologia "kiedy, wtedy" uwięzia naszą szczęśliwość w warunkowym stwierdzeniu: Możesz być szczęśliwy, gdy osiągniesz to coś. W kulturze, która obsesyjnie koncentruje się na niezwykłym, wiele można zyskać, po prostu przesuwając swój fokus, aby świętować to, co zwyczajne. Jak możesz sprawić, by zwyczajne ożyło dzisiaj? Każda rzecz, którą zrobisz dzisiaj, to coś, czego twoje 90-letnie ja będzie pragnęło cofnąć się i zrobić. Ten prosty spacer. To uczucie satysfakcji, gdy rozwiążesz trudny problem. Ten uśmiech od przyjaciela. Ten śmiech twojego dziecka. Ten trening, który chciałeś pominąć. Ta rozmowa z rodzicami. Ten zwyczajny moment, który jesteś skłonny zignorować. Wszystko to. Więc następnym razem, gdy zechcesz przeskoczyć na drugą stronę—do końca, celu, linii mety: Zatrzymaj się. Zrób przerwę. I wciągnij to w siebie. To jest to. To jest prawdziwe. To jest życie. Spraw, by zwyczajne ożyło, a niezwykłe zadba o siebie samo.