Ik kan niet stoppen met denken aan dit gedicht... De laatste twee regels verdienen herhaling: En laat het gewone voor hen tot leven komen. Het buitengewone zorgt voor zichzelf. Hoe vaak ben je ervan overtuigd geweest dat je vreugde, tevredenheid en vervulling aan de andere kant van een buitengewone prestatie lagen? • Ik zal tevreden zijn als ik die promotie krijg. • Ik zal vervuld zijn als ik directeur word. • Ik zal blij zijn als ik een partner vind. Deze "wanneer, dan" psychologie vangt ons geluk in een voorwaardelijke uitspraak: Je mag gelukkig zijn als je dat ding bereikt. In een cultuur die zich obsessief richt op het buitengewone, valt er veel te winnen door simpelweg je focus te verschuiven om het gewone te vieren. Hoe kun je het gewone vandaag tot leven brengen? Elke enkele zaak die je vandaag doet, is iets waar je 90-jarige zelf zou wensen dat ze het terug konden doen. Die simpele wandeling. Dat gevoel van voldoening wanneer je een lastig probleem oplost. Die glimlach van een vriend. Dat gelach van je kind. Die workout die je wilde overslaan. Dat gesprek met je ouders. Dat gewone moment dat je geneigd bent te negeren. Alles. Dus, de volgende keer dat je jezelf wilt overslaan naar de andere kant—naar het einde, het doel, de finishlijn: Stop. Pauze. En adem het in. Dit is het. Dit is echt. Dit is het leven. Laat het gewone tot leven komen en het buitengewone zorgt voor zichzelf.