„Nie liczy się krytyk; nie ten, kto wskazuje, jak silny człowiek potyka się, ani ten, gdzie działacz mógłby zrobić to lepiej. Zasługa należy do człowieka, który rzeczywiście jest na arenie, czyja twarz jest zniszczona przez kurz, pot i krew; który walczy dzielnie; który popełnia błędy, który nieustannie się potyka, ponieważ nie ma wysiłku bez błędu i niedociągnięcia; ale który rzeczywiście stara się działać; który zna wielkie entuzjazmy, wielkie oddania; który poświęca się w szlachetnym celu; który w najlepszym przypadku zna na końcu triumf wielkiego osiągnięcia, a w najgorszym, jeśli zawiedzie, przynajmniej zawodzi, odważając się wielce, tak że jego miejsce nigdy nie będzie wśród tych zimnych i bojaźliwych dusz, którzy nie znają ani zwycięstwa, ani porażki.” - Człowiek na Arenie, z przemówienia Theodore'a Roosevelta „Obywatelstwo w Republice”, wygłoszonego 23 kwietnia 1910 roku na Sorbonie w Paryżu.