Niektóre nieporozumienia i paradoksy w pożyczkach DeFi: Pożyczanie opiera się na zaufaniu. To oczywista prawda, na której opiera się bankowość. Utrata zaufania oznacza utratę kapitału, co może prowadzić do paniki bankowej lub systemowych załamań. Sposobem na zachowanie zaufania jest stworzenie systemu, który jest zasadniczo awersyjny do ryzyka w całym łańcuchu dostaw. Ignorując tę zasadę, wchodzisz w biznes podejmowania ryzyka, co bardziej przypomina dzisiejsze fundusze hedgingowe. Protokóły pożyczkowe DeFi kierują się tymi samymi podstawowymi zasadami co bankowość. Fundamentalna różnica między tradycyjnymi finansami a systemami pożyczkowymi DeFi polega na tym, że protokoły pożyczkowe kodują mechanizmy zaufania w kodzie z powodów takich jak poprawa automatyzacji, efektywności kapitałowej i dostarczania płynności itp. Niektórzy ludzie mają błędne przekonanie, że jeśli protokół pożyczkowy ustali parametry dotyczące zaufania, w jakiś sposób poprawi to zaufanie. Oczywiście, to nie ma sensu, ponieważ po prostu przenosisz zaufanie z jednego miejsca w drugie. Z jednego poziomu rynku na inny, ale tak naprawdę nie poprawiasz założeń dotyczących zaufania, w rzeczywistości wcale. Nie możesz również polegać na całkowicie niezmiennych systemach na dynamicznych rynkach, takich jak pożyczanie i zaciąganie pożyczek. Dlatego porównywanie protokołów pożyczkowych do AMM również nie działa. Traderzy na AMM nie polegają na ciągłym zaufaniu; ich transakcje to jednorazowe transakcje, podczas gdy pożyczkobiorcy i pożyczkodawcy utrzymują relację, aż dług zostanie spłacony. Zastosowanie niezmiennych parametrów oznacza, że system nie może dostosować się do zmieniających się warunków rynkowych, a rynki finansowe są niczym, jeśli nie dynamiczne. Relatywnie prosto jest prowadzić niezmienny model podczas cyklu wzrostowego, jednak rynki niedźwiedzie to miejsce, gdzie prawdziwa odporność jest testowana. Wracając do pomysłu przenoszenia zaufania z jednego miejsca w drugie. Ponieważ zaufanie zawsze istnieje w pożyczkach, a większość rynków prawdopodobnie będzie polegać na pewnym poziomie ludzkiego zaangażowania, prawdziwe pytanie brzmi: na jakim poziomie i w jakich okolicznościach to zaangażowanie powinno mieć miejsce? W izolowanych protokołach pożyczkowych, takich jak Aave, podejmowanie decyzji odbywa się na najniższym poziomie, blisko rynków. Ma to swoje zalety, takie jak zapewnienie, że decyzje dotyczące parametrów pozostają zgodne z ramami ryzyka protokołu w sposób niekonfliktowy. Menedżerowie ryzyka otrzymują stałe wynagrodzenie za ochronę protokołu. Jeśli zawiodą, zostają zastąpieni, jak już widzieliśmy wcześniej. W projektach, w których ludzkie zaangażowanie jest przenoszone wyżej, a kuratorzy ryzyka są motywowani na podstawie wyników funduszy, mogą pojawić się ukryte problemy, które są bardzo szkodliwe dla systemu. Po pierwsze, pomysł kuracji ryzyka jako izolacji jest mylący. Chociaż rynki mogą być oddzielone, kuratorzy ryzyka często dzielą płynność między rynkami, dostarczając do tych samych rynków i mieszając strategie. Oznacza to, że użytkownicy mogą być narażeni na najsłabszego kuratora lub rynek w systemie, bez żadnej ograniczonej ochrony. Na przykład: Kurator A dostarcza płynność do rynków B i C, podczas gdy kurator D dostarcza płynność do rynków C i E. Jeśli rynek E traci zaufanie, na przykład w wyniku zdarzenia depeg, takiego jak xUSD lub deUSD, może to wywołać panikę bankową na rynku E, zwiększając wykorzystanie do 100% i tworząc wyścig o wypłaty, a nawet pełną niewypłacalność. Jednocześnie LP wycofujący się z kuratorowanych skarbców powodują kolejną panikę bankową na poziomie skarbca, co oznacza, że rynki B i C są również dotknięte. W rezultacie LP kuratora A, nawet ci, którzy subskrybowali mniej ryzykowne strategie, również zostaną dotknięci, intensyfikując kontagię płynności, nawet jeśli nie dostarczyli płynności do problematycznego rynku, tworząc panikę bankową w całym protokole. To jest mój największy niepokój związany z tego typu modelem projektowym: prowadzi to do kontagionowych efektów płynności, które łamią zaufanie, podczas gdy reklamują jakąś formę izolacji ryzyka, która w rzeczywistości nie istnieje. Jest to szczególnie problematyczne dla RWAs, które wymagają większej izolacji z powodu swoich specyficznych cech. Problem pogarsza się, gdy rozważa się zachęty dla kuratorów. Strategie ryzyka DeFi są wysoce skomodyfikowane. Pożyczanie przeciwko ETH lub BTC nie jest szczególnie opłacalne ani ekscytujące dla degens. Dlatego kuratorzy często przechodzą do ofensywy, dodając nowe rodzaje zabezpieczeń, czasami nieprzetestowanych lub słabo zrozumianych. Inni kuratorzy spieszą, aby kopiować i alokować kapitał do tych nowych rynków. Staje się to wyścigiem o zdobycie nagrody kosztem dodatkowego ryzyka, podobnie jak dzisiaj działają fundusze hedgingowe. Jest to szczególnie problematyczne dla integratorów, którzy chcą prowadzić własne strategie, wiedząc, że będą one mieszane z strategiami prowadzonymi przez ryzykowniejszych kuratorów skarbców, co utrudnia integracje. Ponadto ten projekt wiąże się z kosztami segregacji płynności, nie poprawiając ani nie izolując ryzyka, wprowadzając jednocześnie potencjalną systemową kontagię przy każdej panice bankowej. Biorąc pod uwagę bezzezwoleniową naturę, zobaczymy więcej przypadków rozprzestrzeniania się kontagionów. Ważne jest, aby wszyscy zrozumieli mechanizmy. DeFi jest wciąż stosunkowo młode, ma mniej niż dekadę, a jakikolwiek problem na dużą skalę mógłby znacznie cofnąć branżę. Jesteśmy blisko zbudowania bezpiecznego i zabezpieczonego DeFi, i musimy chronić użytkowników. Mam nadzieję, że to jest dobre nauczanie, jak budować lepsze DeFi. Po prostu użyj Aave.