Als het gezicht van dit wanhopige kleine meisje, gedwongen om haar eigen onschuld op te offeren om haar jongere zusje te beschermen, je niet van binnen iets in vuur en vlam zet, dan ben je niet volledig mens. Je hebt het deel van je ziel afgesloten dat zou moeten geven om anderen. Je hebt de instincten het zwijgen opgelegd die schreeuwen wanneer onschuld wordt vernietigd. Want dit is niet zomaar één meisje. Zij is de vertegenwoordiger van alle anderen. De ontelbare Schotse, Engelse, Welshe en Ierse meisjes die in feite te horen kregen dat hun veiligheid vervangbaar was. Dat hun lichamen collateral damage konden zijn in iemands utopische fantasie. Zij is wat er gebeurt wanneer een samenleving besluit dat "tolerantie" belangrijker is dan het beschermen van haar eigen kinderen. Denk na over wat ze in dat moment moest worden. Een kind zou daar nooit zo over moeten hoeven denken. Een kind zou nooit in de rol van beschermer moeten stappen, nooit die beslissingen onder terreur moeten maken. Dat is haar afgenomen. Haar kindertijd eindigde op het moment dat ze zich realiseerde dat niemand zou komen om haar te redden. En als je daar naar kunt kijken en niets voelt—geen woede, geen verdriet, geen brandende onrechtvaardigheid—dan heb je gekozen voor gevoelloosheid. Je hebt gekozen voor de gemakkelijke uitweg. Je hebt gekozen om aan de kant te staan van de mensen die de voorwaarden voor deze nachtmerrie hebben gecreëerd. Want vergis je niet: het kwaad bestaat niet alleen in de man die op haar jaagde. Het kwaad bestaat in elke beleidsmaker, elke activist, elke lafaard die excuses maakte en de deur opende voor het gebeuren. En het meest veroordelende deel? Ze zullen het opnieuw doen. Ze zullen duizend andere kleine meisjes opofferen op het altaar van hun ideologische geloof. Want in hun gedachten is elke slachtoffer het waard als het hun wereldbeeld levend houdt. Dat is de ziekte. Dat is waarom woede de enige menselijke reactie is. Alles minder is medeplichtigheid.