Een van de vreemdste symptomen van hoge blootstelling is dat mensen die niets over mij weten, deze hoofdcanon ontwikkelen, en ze kunnen die niet onderscheiden van mijn echte levensverhaal en persoonlijkheid (die ze niet kennen). Het aantal essays dat ik lees van totale vreemden over mijn persoonlijkheid, geschiedenis en motieven is verbazingwekkend. En het vreemdste is hoe vasthoudend deze mensen zijn over hun versie van mij. Tot het punt dat ze constant niet-bestaande toon en context toeschrijven aan veel van mijn uitspraken. (Ik denk dat het meest voorkomende is dat ze me beschuldigen van "defensief" zijn wanneer ik het niet met hen eens ben). Het is eigenaardig dat ik mensen moet herinneren aan het feit dat wat ze zien door de smalle en vervormde lens van sociale media ver van het volledige plaatje is, en de manier waarop ze de gaten invullen heeft heel weinig met mij te maken en veel met hun eigen problemen. (Meestal het meest duidelijk wanneer ze zichzelf rechtvaardigen met "je doet me denken aan [een naaste verwant/een ervaring die ik had/mijzelf toen ik jonger was]" wat allesbehalve expliciet toegeeft dat ze aan het projecteren zijn.) Het is bizar dat deze mensen niet begrijpen hoe onbeleefd dit gedrag is. Zelfs kwetsend wanneer het komt van mensen met wie je enkele gesprekken hebt gehad en die niets anders dan vriendelijk zijn geweest. Maar hier zijn we. Het internet is een vreemde plek.