Zacząłem bardzo dbać o moich dalekich przodków po tym, jak zostałem rodzicem. Pozwól mi zastanowić się, ile ci przodkowie prawdopodobnie martwili się o moje dobro, nigdy mnie nie poznając, i jak przez całe swoje życie walczyli, aby zbudować świat, który mogliby przekazać dla mojego dobra.

Codziennie staram się trzymać wszystko w ryzach, dbać o swoich zależnych i myśleć o tym, jak moi rodzice musieli to wszystko robić, jak próbowaliby to ogarnąć, jak oni to w ogóle robili, jak robili to ich rodzice, wciąż wstecz przez pokolenia.

oto coś zabawnego. mam przodków z Mayflower. w ich pierwszej zimie coś około 45 z 102 pasażerów zmarło. straszne ale wszyscy zmarli byli dorosłymi. udało im się przeprowadzić wszystkie dzieci przez ten czas żywe. cud? nie. możesz być pewny, że dorośli pozwolili sobie umrzeć z głodu, aby to się udało.

a zatem ich dziedzictwo – a przez to nie mam na myśli tylko opowieści, mam na myśli materialne i społeczne systemy pozostawione ich potomkom – rosło. a każda kolejna generacja z kolei utrzymywała i budowała te rzeczy wyżej i wspanialej.

sens tego wszystkiego w żadnym wypadku nie polega na: "moi przodkowie byli wspaniali; więc ja jestem wspaniały." to absurd i dekadencja. zamiast tego, dwukrotnie, 1. świadomość naszych przodków pozwala nam lepiej zrozumieć znaczenie i docenić wartość tego, co nam dali.

tak to widzę, w każdym razie. przepraszam, że nudziłem cię tym kompletnym przegranym gównem