W swoim opisie kapitalizmu, z pewnością najbardziej imponującym od czasów Marksa, Deleuze i Guattari przedstawiają kapitalizm jako rodzaj mrocznej potencjalności, która nawiedzała wszystkie wcześniejsze systemy społeczne. Kapitał, argumentują, jest 'nienazwalnym Bytem', abominacją, którą społeczeństwa prymitywne i feudalne 'odpychały z wyprzedzeniem'. Kiedy w końcu się pojawia, kapitalizm przynosi ze sobą masową desakralizację kultury. Jest to system, który nie jest już rządzony przez żadną transcendentną Prawo; wręcz przeciwnie, demontuje wszystkie takie kody, aby następnie zainstalować je na zasadzie ad hoc. Granice kapitalizmu nie są ustalane przez fiat, ale definiowane (i redefiniowane) pragmatycznie i improwizacyjnie.