Jedź z Dogpatch do Soma i zobacz: 1. Kobieta idąca pod prąd w częściowym fenty fold, trzymająca psa i wyglądająca jak ocalała z filmu apokaliptycznego, prawdopodobnie wracająca do swojego namiotu lub squatu. 2. Facet nieprzytomny, boso, z stopami wystającymi na ulicę, co zmusza Waymos do zbaczania, aby uniknąć kolizji. Nagle się budzi i nawiązuje z tobą kontakt wzrokowy, a ty szybko odwracasz wzrok z powodu wstydu i strachu przed wywołaniem wybuchu. Jednym z niedostatecznie omawianych kosztów życia w SF jest to, jak samo przejeżdżanie obok tego, otępiałym od ciągłej ekspozycji, sprawia, że czujesz się współwinny temu haniebnemu stanowi rzeczy. Ta tragiczna rzeczywistość, wynik ludzkej słabości, katastrofalnych decyzji politycznych oraz rozpadu rodziny i tkanek społecznych, po prostu zgrzyta twoją ludzkością im dłużej w tym trwasz. Nie możesz naprawdę nic z tym zrobić, ale na pewno bierzesz w tym udział domyślnie, moralny dylemat bez rozwiązania. Mentalne radzenie sobie polega na odłączeniu się od czegokolwiek przypominającego społeczny pakt, atomizując cię w obojętnego obserwatora, który nie ma troski ani odpowiedzialności za nikogo innego (nie wspominając oczywiście o przerażających żywotach osób, o których mowa). Próba wyjaśnienia tego dzieciom jest zarówno niezręcznym, jak i daremnym przedsięwzięciem: najlepsze, co możesz przekazać, to że to nie jest normalne, że społeczeństwo jest w jakiś głęboki sposób zepsute... ale one również stają się otępiałe, tak jak ty (co podwójnie cię przytłacza). Co za społeczna katastrofa to wszystko. Ale hej... Waymos są fajne.