In de open Middellandse Zee ontvouwden zich meer dan 100 zeilen als witte vleugels, alleen wind en wil. Israëlische families, geliefden van gijzelaars stonden op de centrale boot terwijl de vloot langzaam om hen heen cirkelde, blauw-witte vlaggen flapperend boven hun hoofd - het blauw van de zee, het blauw van de rivier, de Magen David die tussen hen gloeit. Dit was geen protest; het was eerbetoon - voor de pijn die gedragen wordt, voor de veerkracht die opkomt, voor een volk dat recht de oneindigheid in zeilt. Elke golf die ons opheft, hefte onze hoop op. Liefde zo luid als donder!