De vader van mijn vriend is gisteren overleden, en vandaag is zijn begrafenis. Om de een of andere reden raakte het me als een vrachtwagen dat ik de vriend ben van zijn zoon, terwijl zijn vader ook een goede vriend was van mijn eigen vader. Ik herinner me dat ik de oude man eens vertelde tijdens rijlessen: "Ik ben de zoon van ..." en hij moest letterlijk stoppen om op adem te komen, zich realiserend dat de zoon van zijn overleden vriend nu zijn rijbewijs bij hem aan het halen was, doorverwezen door zijn eigen zoon. Wat me het meest raakte, is hoe de tijd aanvoelt als een platte cirkel, mijn vader en zijn vader waren ooit vrienden, nu zijn hun zonen met elkaar verbonden, en zelfs in de dood blijft die band bestaan. Het is alsof niets ooit echt verdwenen is, het verschijnt gewoon weer in een andere vorm. Omhels en kus je geliefden en vertel ze dat ze geliefd zijn.