SCHRIJVEN EN HARDLOPEN ZIJN DEZELFDE SCHRIJVEN EN HARDLOPEN ZIJN DEZELFDE SCHRIJVEN EN HARDLOPEN ZIJN DEZELFDE dit begint pijnlijk, je ideeën zijn traag, de knieën zijn koud. elk woord voelt pijnlijk om te schrijven, elke stap voelt alsof het je gewrichten verplettert. je geheugen is kort, dus je twijfelt of je enige vaardigheid binnen het domein hebt, je voelt je traag, buiten adem en vraagt je af of je conditie überhaupt verbetert. dan, en alleen na die gedachten, wordt het moeiteloos. je woorden ontbranden maar stromen als water, je adem voelt gemakkelijk en je benen voelen grenzeloos. de ideeën verbruiken je en de uitvoering dwingt je, je benen brengen je sneller vooruit dan je ooit voor mogelijk had gehouden. de pen verliest zijn gewicht en je kunt je gedachten niet bedwingen, je voelt alsof je op trauma stampt, aangedreven door je dromen. schrijf om te rennen, ren om te schrijven. laat het iets meer in je aansteken. verdomd schrijf en verdomd ren. waanzin wint.