Een belangrijk verschil tussen de CLARITY en het ontwerp van de markstructuur van de Senaat: Een gecentraliseerde token zonder materiële functie heeft een betere kans om in aanmerking te komen voor behandeling als niet-waarde onder het kader voor bijkomende activa dan een gedecentraliseerd netwerk zoals Ethereum, Cosmos, enz.

Het kader van de Senaat beloont inactiviteit van uitgevers in plaats van decentralisatie, en loopt het risico de netwerken te straffen die het meest in lijn zijn met open, transparante en veilige blockchainprincipes.

Volgens het wetsvoorstel van de Senaat, als een stichting wordt geacht zich bezig te houden met materiële voortdurende inspanningen die voornamelijk de waarde van de token bepalen (een vage en subjectieve standaard), kan de token worden uitgesloten van de behandeling als bijkomend activum en daarom nog steeds als een effect worden beschouwd.

In tegenstelling tot de CLARITY Act kan een token nog steeds worden behandeld als een digitale grondstof, zelfs als een stichting actief blijft, zolang geen enkele partij unilaterale controle behoudt. In dat geval zou de stichting gewoon enkele basisont disclosures moeten geven; veel daarvan worden al door bepaalde stichtingen verstrekt.