Czy to, co robię każdego dnia, naprawdę jest tym, co chcę robić? Wczoraj jeden z przyjaciół z grupy miał smutną sytuację w domu, bardzo mi go żal. Kiedy powiedział mi, że czuje, że świat staje się coraz bardziej nudny i nie ma nic, co by go trzymało, moją pierwszą reakcją było powiedzenie: twoje istnienie jest największym szczęściem dla twojej rodziny, musisz dobrze żyć, a gdy czujesz się przygnębiony, musisz zmusić się do wyjścia i spotkania z przyjaciółmi. Ale potem pomyślałem, czy nie powinniśmy żyć dla siebie? Dlaczego powiedziałem, że dla rodziny? Znowu pomyślałem, że to też nie jest do końca prawda. Kiedy naprawdę czujemy, że nie ma nic, co by nas trzymało, musimy mieć emocjonalne wsparcie, aby przetrwać, a tym wsparciem są właśnie rodzina i bliscy, którzy nas kochają. Zapomniałem, z której książki to widziałem, ale mniej więcej mówiło to, że wyobraź sobie, że ten świat to ogromny królik, a my, ludzie, jesteśmy jak pchły schowane w gęstym futrze królika, żyjąc w cieple i bezpieczeństwie. Tylko nieliczni chcą wspinać się wyżej, chcą dotrzeć do zewnętrznej warstwy futra, aby zobaczyć, czym tak naprawdę jest ten królik. To, co widzimy w świecie, nie jest samym światem, ale tym, co przetwarza nasz mózg. Kiedy czujemy, że świat jest nudny, to dlatego, że nasze postrzeganie jest zablokowane, jesteśmy zamknięci w jaskini, widząc cienie na ścianie, myślimy, że to wszystko, co istnieje. Niezależnie od tego, kto to jest, żyjąc, nieuchronnie napotykamy przeszkody. Staraj się otworzyć wewnętrzne kajdany, myślę, więc jestem.