Doe ik echt elke dag wat ik zelf wil? Gisteren had een vriend in de groep een moeilijke situatie thuis, en ik voelde ook met hem mee. Toen hij me vertelde dat hij het gevoel had dat de wereld steeds saaier werd en er niets was om aan vast te houden, was mijn eerste reactie: jouw bestaan is het grootste geluk voor je familie, zorg goed voor jezelf, en als je je somber voelt, moet je jezelf dwingen om naar buiten te gaan en vrienden te zien. Maar later dacht ik na, zouden we niet voor onszelf moeten leven? Waarom zei ik dat het voor de familie was? En toen dacht ik weer, dat is ook niet juist. Wanneer we echt het gevoel hebben dat we niets meer om voor te leven hebben, moeten we een emotionele afhankelijkheid hebben om vol te houden, en dat zijn toch onze familie en de mensen die van ons houden? Ik ben vergeten waar ik het heb gelezen, maar het idee was ongeveer dit: stel je voor dat deze wereld een enorme konijn is, en wij mensen zijn als vlooien die zich verstoppen in de dikke vacht van het konijn, ons leven is warm en veilig. Slechts een paar mensen willen omhoog klimmen, ze willen naar de buitenste laag van de vacht klimmen om te zien wat dit konijn eigenlijk is. De wereld die we zien, is niet de wereld zelf, maar de manier waarop onze hersenen het verwerken. Wanneer we het gevoel hebben dat de wereld saai is, komt dat omdat onze waarneming is vergrendeld; je zit opgesloten in een grot en ziet de schaduw op de muur en denkt dat dat de hele wereld is. Wie dan ook, leven betekent onvermijdelijk dat je obstakels tegenkomt. Probeer de ketens in je hart te openen, ik denk, dus ik ben.