Ik heb net 'The Making of the Prince of Persia' van @jmechner, uitgegeven door @stripepress, uitgelezen. Ik heb wat gedachten opgeschreven over waarom ik het geweldig vond, en waarom het zo'n zeldzame, rauwe kijk is op de creatieve reis: Het is geweldig om te lezen over de fijne details van het creëren van iets nieuws terwijl het gebeurt, in plaats van met de revisionistische narrativisering die zo vaak gepaard gaat met memoires en biografieën. De dagboeken van Jordan Mechner zitten vol persoonlijkheid en leven, en zijn toch vaak ook inhoudelijk over het proces. Het is ook een pleidooi voor de wonderen van consistent journaling. Gewoon voor jezelf schrijven, een gesprek voeren vooruit en achteruit in de tijd, en misschien op een dag ook voor de wereld. Ik kon niet anders dan lachen om de constante neuroses en de verlangen om een andere weg in te slaan, of het nu game-ontwikkeling en scenarioschrijven is of San Francisco en New York en Parijs of sequels en nieuwe games. Het is een prachtige intieme kijk op de rommelige voortgang van het worden, en hoe we soms dingen met opmerkelijke helderheid zien, en andere keren met hilarische hyperbool (positief of negatief). Tegen het einde waardeerde ik Jordans realisatie dat hij zelden, zo niet nooit, spijt heeft gehad van zijn fouten van commissie (te veel risico nemen), maar wel veel spijt heeft over zijn fouten van omissie (te passief zijn). Jordans reflectie rijmt met wat Steve Jobs aan het einde van zijn toespraak op de middelbare school in Palo Alto in 'Make Something Wonderful' zegt: "Nu, terwijl je je boog over de lucht leeft, wil je zo min mogelijk spijt hebben. Vergeet niet, spijt is anders dan fouten. Fouten zijn die dingen die je deed en waarvan je wenst dat je ze opnieuw kon doen. In sommige was je een dwaas (meestal met betrekking tot vrouwen). In anderen was je bang. In anderen deed je iemand anders pijn. Sommige fouten zijn diep, andere niet. Maar als je intentie puur was, zijn ze bijna altijd op de een of andere manier verrijkend. Dus fouten zijn dingen die je deed en waarvan je wenst dat je ze opnieuw kon doen. Spijt zijn meestal dingen die je niet deed, en waarvan je wenst dat je ze deed. Ik heb nog steeds spijt dat ik Nancy Kinniman op de middelbare school niet heb gekust. Wie weet wat er had kunnen gebeuren? Misschien heeft zij er ook spijt van ..." Er is een grappige zin tegen het einde waar Jordan bijna letterlijk schrijft: "je kunt gewoon dingen doen." Dit boek gaat natuurlijk over de lange en kronkelige weg van het gewoon doen: iets creëren uit het niets—niet omdat je expliciete toestemming kreeg of omdat je zeker wist dat je het kon waarmaken (hoewel Jordan vaak opmerkelijk zeker is van het onvermijdelijke succes van Prince)—maar omdat elke persoon in zich een bodemloze put heeft, wachtend om op pagina, in code of film te worden gezet. Dit is een boek dat het gordijn opentrekt over de magie en zegt, waarom jij niet ook?