Opgegroeid in armoede (of iets dergelijks), nam ik een vreemde soort fatalisme over. Grote atleten werden niet uitgelegd als het product van onophoudelijke oefening. Ze waren "geboren om een honkbal te slaan." Kanker werd niet in verband gebracht met het roken van een pak per dag. Het was gewoon "slechte geluk." Pas later realiseerde ik me: wanneer je geen geld hebt, stop je met geloven dat je je lot kunt beheersen. Het maakt je stoïcijns... een soort superkracht. Maar het blind je ook voor hoeveel er in jouw handen ligt. Geen van ons heeft inherente plafonds. De meesten van ons laten de wereld ze daar plaatsen.