Ik ga al 25 jaar naar boedelverkopen en tweedehandswinkels. Ze zijn in die tijd merkbaar beter geworden - je kunt ongelooflijke stukken vinden voor een habbekrats zonder al te hard te hoeven zoeken. De reden hiervoor maakt me altijd een beetje verdrietig. Een oudere persoon sterft, iemand die veel trots had in zijn smaak en zijn verzamelingen, en zijn kinderen kiezen ervoor om het hele huis zo snel mogelijk te verkopen zodat ze er niet mee hoeven om te gaan. De meubels. De kunst. Het porselein. De vreemde dingen die een huis een thuis maakten. Geen van dit alles spreekt de moderne smaak aan, dus het wordt vrij snel terzijde geschoven. Je moet vrij vroeg op deze plekken aankomen om de ongelooflijke spullen te krijgen voordat de antiquairs erdoorheen gaan, maar je kunt echte schatten vinden. Alles omdat een middelbare leeftijdskind geen tijd heeft om door het leven van hun ouders te sorteren.