is het niet een beetje vreemd dat gewoonten standaard niet traceerbaar zijn in moderne software? als je dezelfde route door het gras in de wildernis loopt, wordt het na verloop van tijd een pad. maar software doet dat niet - en misschien is dat een verlies voor de gebruiker. natuurlijk, apps hebben geheugen: een zoekbalk herinnert recente zoekopdrachten, een bestandsmenu toont wat je laatst hebt geopend, enz. maar dat is gewoon een lijst. wat ontbreekt zijn de geleefde sporen: de stromen, de gebaren, de ingelopen paden die zouden laten zien hoe we echt door software bewegen.