stop met vragen waarom de laatste tijd heb ik in mijn zoektocht naar geluk gejournaliseerd en nagedacht over een uitspraak: stop met vragen waarom. after mijn meest recente break-up een paar maanden geleden raakte ik een beetje manisch - in mijn hoofd raakte ik in een spiraal en vroeg ik mezelf (en hem) af - waarom deed je de dingen die je zei dat je zou doen? waarom deed je me pijn op precies de manier waarop ik zei dat ik pijn zou hebben? waarom kwam je niet naar me toe op het moment dat je ontdekte dat ik gewond was? hij had geen antwoorden, en ik ook niet. en toen werd ik herinnerd aan al die andere keren dat ik zo diep in een spiraal was gegaan - waarom heb ik zo hard gewerkt en werd ik afgewezen voor elke beurs? waarom kregen alle anderen met een lagere GPA een baan aangeboden en ik niet? waarom moest ik meer uitdagingen in mijn visumproces ondergaan dan anderen? maar er zijn geen antwoorden. en de enige persoon die lijdt onder de last van deze onbeantwoorde 'waaroms', was ikzelf. het beroofde me van mijn vreugde en dankbaarheid voor het leven, en is de wortel geweest van veel depressieve periodes in mijn leven. ik wil proberen om het leven te leven zonder de 'waaroms' te vragen, maar de 'hoe'. hoe kan ik de volgende keer beter daten zodat ik niet steeds weer door dezelfde persoon gekwetst word? hoe kan ik mijn sollicitatie-essays beter schrijven zodat ze passen bij het beursverhaal? hoe kan ik ervoor zorgen dat ik het beste gepositioneerd ben voor de kansen die ik wil hebben? ik ben nog steeds aan het leren hoe ik gelukkig kan zijn, maar ik moet eerst stoppen met filosoferen over de mysteries die ik nooit zal kunnen oplossen.