Toen Candace haar zogenaamde "Davidische" kruistocht lanceerde om Charlie te verdedigen en "de waarheid" achter zijn moord te onthullen, beschuldigde ze mij ervan onbewogen te zijn door zijn dood en veroordeelde ze mij publiekelijk omdat ik een interview had gegeven aan The Wall Street Journal een week later, waarbij ze mijn timing en toon "vies" noemde en insinueerde dat ik - en TPUSA - op de een of andere manier Charlie's dood uitbuitten om onze missie te bevorderen. (Het moet worden opgemerkt dat ik de enige TPUSA-bijdrager was die ALLE media in de eerste week afwees.) Normale mensen reageren niet op de dood zoals zij deden, getuigde ze. Maar we reageerden op de enige manier die Charlie gewild zou hebben: (1) het versterken van wetshandhavingsbondgenoten zoals Kash Patel en Dan Bongino - twee mannen voor wie Charlie zelf pleitte om posities binnen deze administratie te verkrijgen, om gerechtigheid voor zijn moordenaar te zoeken; en (2) onvermoeibaar werken om ervoor te zorgen dat Charlie's boodschap en nalatenschap wereldwijd werden versterkt. Precies wat dat WSJ-artikel deed. Dat was het begin van Candace's tirade tegen de mensen die Charlie zijn dichtste vrienden en mentoren noemde. Ze is net niet zover gegaan om hen openlijk te beschuldigen van het orkestreren van zijn dood, maar geeft de voorkeur aan "gewoon vragen stellen," zeggen "de vibes zijn verkeerd," of anderszins insinueert wat ze niet de moed (of juridische basis) had om direct te claimen, waarschijnlijk uit angst voor een nieuwe lasterzaak. Candace heeft gezegd dat ze vrijwel geveld was door verdriet in de dagen na Charlie's dood - dat ze het niet kon verdragen om met de media erover te spreken. Toch was dit volgens haar latere bekentenis onjuist. Terwijl ze haar onsamenhangende CNN-interview verdedigde, excuseerde ze haar onvoorspelbare antwoorden door te zeggen dat het "een paar dagen na Charlie's dood" was opgenomen. (Ze zegt nu dat het twee weken na de moord was.) Ik was vies en zelfzuchtig voor het praten met de media een week na zijn dood, om Charlie's nalatenschap te eren, moet ik zeggen. Maar wanneer Candace springt om een CNN-interview te doen over samenzweringen die zij begon (niet eens ter ere van hem) een "paar dagen" na zijn dood? Ze is Charlie's beschermengel. Cool. Logisch! Sindsdien weeft ze draden van "bewijs" die Charlie's mentoren en bondgenoten (bijv. "iedereen bij TPUSA is betrokken bij een doofpotaffaire") verbinden aan sinistere motieven, terwijl ze hen beschuldigt van het verkeerd beheren of profiteren van zijn dood. Candace, die zichzelf positioneert als Charlie's zelfbenoemde "David," beweert dat ze alleen de waarheid zoekt. Maar het wordt steeds duidelijker dat ze projecteert, precies doet wat ze ons beschuldigt te doen: Charlie's dood benutten voor merkbekendheid en persoonlijk gewin. In tegenstelling tot David heeft Candace echter geen reus gedood. Ze is aan het sparren met een lichtgewicht libtarded CNN-reporter, en verliest toch nog steeds.