Waar ik ook kijk, zie ik dezelfde twee eigenschappen bij consistente winnaars. Hun methoden lijken op het eerste gezicht anders, maar er loopt iets gemeenschappelijks onder. 1) Ze accepteren de probabilistische aard van het spel en onderwerpen zich er vrijwillig aan. Willekeurigheid beïnvloedt individuele uitkomsten, maar over een grote genoeg steekproef vervaagt het lawaai en komt een goed opgebouwde voorsprong naar voren. Dus optimaliseren ze voor positieve verwachte waarde, positioneren ze zich om variatie te overleven, en laten ze de lange termijn hun vaardigheid naar voren brengen. 2) Ze houden zoveel van het spel dat de valkuilen die willekeur creëert niet aanvoelen als doorzetten; ze voelen als puzzels die het waard zijn om op te lossen. Die passie maakt het natuurlijk om verliezen te herzien, te itereren en de volgende dag terug te keren, niet geforceerd. Van buitenaf lijkt het op doorzettingsvermogen; van binnenuit is het onderdompeling die lang genoeg aanhoudt zodat de voorsprong zich kan ophopen. Samengevoegd: koude probabilistische discipline gecombineerd met oprechte liefde voor het spel. De eerste houdt je bezig met +EV-keuzes maken en de schommelingen overleven; de tweede houdt je lang genoeg betrokken zodat de voorsprong kan ontstaan.

Een leuk ding dat je kunt doen met een interactief wereldmodel, is naar beneden kijken en je schoeisel zien... en of het model begrijpt wat plassen zijn. Genie 3 creatie.