Sztuka cyfrowa: myślenie o tym, jak tu dotarliśmy. Sztuka cyfrowa ewoluuje równolegle z cyfryzacją i oprogramowaniem życia, odzwierciedlając i kwestionując same warunki, które przekształcają percepcję, sprawczość i znaczenie kulturowe (co sztuka robiła przez wszystkie różne technologie, których używała przez wieki). Co jest inne tym razem? Co te technologie cyfrowe zaoferowały sztuce? Wraz z pojawieniem się sieci, interfejs sam w sobie stał się wizualną i ideologiczną ramą, zmuszając artystów do zmierzenia się z tym, jak oprogramowanie strukturyzuje każdy akt widzenia. Artyści napotkali świat, w którym działania artystyczne mogły być dystrybuowane, łączone na nowo lub współtworzone na odległość, stawiając nowe pytania o naturę obecności, relacji i autorstwa. W erze platform sztuka cyfrowa weszła do systemów zaprojektowanych do klasyfikacji, przewidywania i monetyzacji zachowań, ujawniając, jak dzieła sztuki są wciągane w algorytmiczne pętle sprzężenia zwrotnego, które przekształcają widoczność i znaczenie. Każda chwila stwarza nowe możliwości i nowe ograniczenia, skłaniając artystów do zadawania pytań (i wizualizacji): Jak tworzy się sztukę w środowisku percepcyjnym rządzonym przez obliczenia? Jak ujawniamy infrastruktury zaprojektowane, aby pozostać niewidocznymi? I co to znaczy tworzyć znaczenie w systemach, które coraz bardziej reżyserują uwagę i pragnienie? To, co technologie cyfrowe oferują sztuce, to nie tylko nowe narzędzia, ale nowe warunki wizualności. To w tych warunkach współczesne praktyki sztuki cyfrowej znajdują zarówno swoją pilność, jak i krytyczną siłę. Dzieła sztuki można teraz rozumieć nie tylko jako statyczne obiekty, ale także jako zdarzenia obliczeniowe, węzły w sieci lub zachowania w systemie. Sztuka tworzona w tym środowisku musi zmierzyć się z oprogramowaniem nie jako urządzeniem, ale jako światopoglądem, który wciąż jest słabo rozumiany przez wielu, a jednak coraz bardziej istotny do zaangażowania. Terraforms Parcel #1590 autorstwa @mathcastles